Vrijdag 29 juli

Vrijdag 29 juli.

Ik ben uitgeput want het was een drukke week. Mijn weekend begint bijna. Ik heb bezoek van de sympathieke Duitse Anke. Leren kennen tijdens mijn omzwervingen over de wereld, nu logeert ze enkele dagen bij mij in Bangkok. 

Week vier zit er alweer op. Ik ben onzeker en vol vragen aan mijn stage begonnen. Ik wist niet wat er op mij af kwam. Ik had schrik dat de diplomatieke wereld te formeel zou zijn voor mij, de werkomgeving te competitief of mijn competenties te beperkt. Ik was bang om te falen, toe te geven dat ik té impulsief in het avontuur gestapt was. 

Maar al dit was zeer onterecht. Mijn dagen vliegen voorbij als waren het uren. Mijn taken zijn zeer divers, uitdagend en interessant. Diplomatie is geen ‘nine-to-five job’ maar in die flexibiliteit vind ik ook net de aantrekkingskracht terug van de job. Ook al verlaat ik mijn appartement om acht uur ’s ochtends en ben ik maar weinige keren terug voor tien uur ’s avonds. De diversiteit in talen zijn een oefening om mijn gedachten te structureren in het Nederlands, Engels en Frans. Mijn Thais blijft echter... Beperkt.

Ik help de politieke diplomate bij haar dagelijkse taken en ben verantwoordelijk voor Thailand en Laos. Mijn collega Charlotte (en ik ben blij dat ik haar naast een collega ook een warme vriendin mag noemen) ondersteunt de economische diplomaat en houdt Myanmar en Cambodia bij. Ik schrijf alle dagen pressreviews, een overzicht van de gebeurtenissen die in de pers verschenen in mijn twee landen. Ik doe politiek onderzoekswerk naar het grensconflict in het Zuiden van Thailand aan de grens met Maleisië en naar mensenrechtenschendingen naar aanloop van het referendum op de nieuwe Grondwet, op 7 augustus. Ik schrijf rapporten om Brussel te informeren over de politieke situatie in Thailand. Verder ben ik bezig met enkele subsidiedossiers van festivals in Bangkok waar Belgische kunstenaars aan deelnamen en waarvoor zij een subsidie hebben gekregen van de Vlaamse Overheid. Hierbij komt natuurlijk heel wat papierwerk bij kijken.

Ik ga mee naar meetings van de politieke diplomaten van de Europese Unie waar ze discussiëren over de situatie in Thailand. De sfeer hier is uiterst aangenaam, met een plagende grap naar de Britse diplomaat over zijn aanwezigheid op deze EU meeting in tijden waar de Brexit zo actueel is.

Ik loop ’s avonds van de ene seminarie naar de andere. Over de diplomatieke relaties van Zuid-Korea, over een nieuwe Computer Criminal Act in Thailand die door de overheid als instrument wordt aangewend om vrije meningsuiting in te perken, over ongelijk in Thailand of de nieuwe Grondwet. Ze zijn eindeloos. 

Ik ga van receptie naar receptie, met mijn business kaartje in de hand. Een biertasting om onze Belgische trots te promoten in de residentie van de ambassadeur, of een receptie van de Europese Unie om de Thaise alumni studenten die kozen voor een uitwisseling in Europe in de bloemetjes te zetten.

Ik volg enkele zaken op van dichtbij van mensen die vervolgd worden voor het geven van kritiek op het politiek regime of de koning. Deze inperking van vrije meningsuiting gaat in tegen het Mensenrechtenverdrag van de Verenigde Naties, waar Thailand partij van is. Hiervoor ga ik geregeld rechtszaken bijwonen in de Militaire Rechtbank. Dit is elke keer weer een avontuur, met zaken die uitgesteld worden, laatste minuut geannuleerd blijken of enkel in het Thais verlopen. 

Ook van het consulaire werk mag ik proeven. Zo ben ik de Belgische delinquenten gaan bezoeken in de gevangenis van Bangkok. Laat ik er toch maar even vermelden dat ik niemand toewens om hier te belanden.

Deze kleine meid begint haar weg te vinden in de jungle genaamd Bangkok en krijgt steeds meer en meer zicht op wat ze wilt in het leven. Ik ben gelukkig.