Zo lieve vriendjes, ik ben reeds een anderhalve maand terug in België. Hoe is het avontuur nog afgelopen?

Met de goede zorgen ten huize Uitvlugt en de steun van Janneman heb ik uiteindelijk mijn examens afgelegd. Mét goed resultaat zo blijkt! Voor het vak Social Transformations heb ik 66 % gehaald, voor Contemporary Democratic Theories haalde ik een mooie 72 %. Hoera! Maar het afstuderen zal vooral afhangen van de masterthesis. De deadline is maandag de 17e Augustus, de mondelinge verdediging is 2 september. 

Familie 62. Van links naar rechts: Patrick, Albin, Jakie, Stem, Chiko en Theresa

31 Mei. Na de examens kwam het onmogelijke moment: mijn kamer opruimen en mijn huissleutel afgeven. Het afscheid van mijn kleine nestje en mijn 'familie 62' was moeilijk. Ik verhuisde mijn valies voor de laatste paar dagen naar Chiko's kamer. De 3e Juni vertrokken we met de 'Tequilabazen' (mijn Belgische en Nederlandse uitwisselingscollega's) op rondreis door Zuid-Afrika. Nog snel al mijn kleren wassen, de laatste feestjes afschuimen, afscheid nemen van vrienden. 

Mijn redder in nood, Jakie

2 Juni. Probleem één. Het is winter, koud en vochtig. En door de slecht geïsoleerde huizen is het binnenshuis even vochtig. Mijn was is na drie dagen nog niet droog. Met een haardroger probeer ik er het beste van te maken, mijn truien, rokken nog gauw te drogen. Maar mijn maatje, mijn redder in nood, de allerbeste Jakie heeft mij carte blanche gegeven over zijn kleerkast. Hij zou mijn kleren drogen als ik op reis was en ze tot mijn terugkomst in zijn kast bewaren. Zodoende kwam het dat ik 3 Juni klaarstond met een valies vol mannenkleren. 

Probleem twee. Mijn valies op de rug, de taxi wacht buiten om mij naar de luchthaven te brengen. Maar het huis is leeg, mijn huisgenoten zijn naar hun werk of naar de universiteit. En ik ... Ik heb geen huissleutel meer. En mijn vlucht vertrekt binnen een dik uur. Paniek! Ik bel al mijn huisgenoten, antwoordapparaat na antwoordapparaat. Ik vloek, ik trap op de deur. De minuten verstrijken. Maar mijn maatje, mijn redder in nood, de allerbeste Jeffrey komt nét op tijd om mij te bevrijden. Nét op tijd haal ik mijn vlucht naar Durban. 

Onze reisroute ging als volgt: Kaapstad - Durban - Drakensberg - Lesotho - Sint Lucia - Swaziland - Kruger Nationaal Park - Johannesburg - Kaapstad.  Meer informatie, inclusief foto's volgen! 

Mijn broers, links Chikondi Seyani, rechts Njekwa 'Jakie' Mukelabai

Vrijdag de 19e Juni vliegen ik en Anne samen terug naar Kaapstad. Daar toegekomen staat het welkomstcomité Jeffrey - Chiko - Jakie - Ali ons op te wachten. Het laatste weekend gaat van start. Zondag vliegen Margot (mijn Vlaamse huisgenoot) en ik  terug naar Brussel. Huisfeestje op vrijdag, familie ontbijt op zaterdag, braaien in het natuurreservaat de Oude Kraal met vrienden, zaterdagavond een laatste keer feesten in Longstreet en zondagmorgen ontbijten met mijn schone Franse, Elise. Tegen twaalf uur zegt Elise mij dat ze mij naar de luchthaven brengt, dat mijn vlucht vertrekt om drie uur. Oh, maar ik moet mijn bagage nog pakken ... 

En zo komt het dus, lieve vriendjes, dat ik zondagmiddag de 21e Juni in Kaapstad op het vliegtuig stapte, maar een paar schoenen, een jas, drie rokken, een trui en mijn sjaal in Jakies kleerkast vergat.

Net op het vliegtuig of ik kreeg al een prachtig bericht van Elise: "Joenah, with your boundless optimism, you made my days here. I would never though to build such a strong relation in only 2 months with you.. You make me remember that each day should be appreciated as much as possible. I loved the way you protected me, the way you called me when I arrived in the 62 lower main (to be honest, I felt like being a celebrity, each time ahah), and your madness. Already missing you so much.. "

 Nu een anderhalve maand terug. Tal van reünies zijn al gepasseerd. De Tequilabazen kwam naar de Gentse Feesten, Jannelore en ik werkten daar samen op het St Baafsplein, ik speelde lokale stadsgids voor Jack (een vriend uit Australië die ik leerde kennen in Swaziland) en komende weken zou ik Sylvia gaan bezoeken in Duitsland en Elise in Frankrijk. Ik skype nog wekelijks met Jakie en Chiko. Ik krijg nog dagelijks berichten van Lower Main 62. Ik denk nog elk moment aan elke ervaring en vriendschap die ik opbouwde. 

The story continues ...