Mijn wekker zong om 6:25 zijn liedje voor mij. Nog donker , maar een aangenaam warm windje.  Het begin van wat een zonnige dag beloofde te worden. Mijn geriefjes bijeen scharrelen, een boterham smeren voor lunch en  hopla, op naar de taxirank. Ik vind de taxi nemen echt fijn. Ik rijd mee in een busje, vol met meneertjes en mevrouwtjes die op weg zijn naar hun werk. Aan hun kleren te zien werken de meneertjes in de bouw en poetsen de mevrouwtjes. “morge morge” en we zijn vertrokken naar Kranshoek.
Sommige dingen wennen nooit. Zoals het uitzicht bij de Piesang Valley berg naar beneden. De roekeloze zee, de bergen afgetekend op de achtergrond en een rode zon die de hemel en de zee roze kleurt.   Elke ochtend opnieuw bedenk ik mij hoe mooi het hier is. En dat geen enkele zonsopgang toch hetzelfde is.

Er zit zelf al routine in mijn route van de taxirank in Kranshoek naar de school. Dezelfde kinderen die gniffelend: MORGE JOENAH EN TAMALITA zeggen. Dezelfde hond, een bastaard met een buik die over de grond sleept. Dezelfde oude man met boggel begroet ons zwaaiend met zijn wandelstok. Op school aangekomen volg ik eerst het gezang en gebed mee in de leraarkamer. Iedereen is hier heel gelovig. Best mooi, maar elke ochtend opnieuw heb ik schrik voor de dag dat de leraren gaan vragen: ‘Zo joenah, zeg eens het onze-lieve-vader op in het nederlands?’

Wel wel, problemen met de server in het computerlokaal. Weeral. Geen wiskundeoefeningen op de computer voor de kinderen vandaag. Gelukkig zijn plantrekkerij en flexibiliteit de eigenschappen die ik hier het meest heb aangeleerd.

Mevrouw Stuurman, de adjunct-directrice belooft me dat er vandaag nog iemand naar komt kijken. Net zoals ze me dat drie weken geleden beloofde over het internet. TIA = This Is Africa. Ik bedank vriendelijk en ze voegt er nog rap aan toe: “are you picking up weight here?” 

Dankje, goeiemorgen. Zie ik daar al een donderwolk of blijft het een zonnige dag?